codzienność
Dzień w Drzewinie rozpoczyna się półgodzinnym Lectio divina (duchową lekturą Pisma Świętego). Każdy z braci samotnie, w celi czyta i medytuje tekst Pisma Świętego. Na godzinę 6.00 dzwon wzywa wszystkich do chóru (kaplica wewnętrzna) na modlitwę wewnętrzną, która według św. Teresy od Jezusa, „jest przyjacielskim obcowaniem, wielokrotnym przestawaniem, przebywaniem sam na sam, z Tym o którym wiemy, że nas kocha.” (Ż 8, 5) Medytowane wcześniej Słowo Boże staje się osobistą modlitwą. O godz. 7.00 odmawiana jest poranna modlitwa Liturgii Godzin – Jutrznia. Po niej celebrowana jest Msza święta, mocą której codziennie w najwyższym stopniu odnawia się i pogłębia komunia z Chrystusem i braćmi. Następnie ma miejsce dziękczynienie i śniadanie. Około godz. 8.30 rozpoczyna się praca. Każdy z braci, według potrzeb wspólnoty i swoich możliwości, wykonuje jakąś pracę w klasztorze, w terenie czy warsztacie. O godz. 12.45 dzwon znów wzywa na wspólną modlitwę, którą stanowią południowa godzina mniejsza Liturgii Godzin oraz rachunek sumienia. Obiad, podobnie jak pozostałe posiłki, bracia spożywają zawsze w milczeniu, słuchając lektury duchowej. Po obiedzie jest czas na studium, prace osobiste i inne obowiązki. O godz. 17.00 wszyscy zakonnicy spotykają się w chórze na odśpiewanie Nieszporów, po czym ma miejsce godzinna modlitwa wewnętrzna, kiedy to każdy znów staje przed obliczem swego Pana, Przyjaciela i Oblubieńca. Następnie jest kolacja, po niej Kompleta, czyli liturgiczna modlitwa na zakończenie dnia. Od tego momentu następuje czas wielkiego milczenia (sacrum silentium), czas przebywania w swoich celach. O 21.00 jeszcze raz bracia spotykają się na modlitwie liturgicznej recytując Godzinę Czytań. Szczególnym dniem w tygodniu jest piątek. Nawiązując do najwcześniejszej tradycji Karmelu cała wspólnota przeżywa dzień pustyni i postu. W tym dniu wspólnie sprawuje się jedynie Eucharystię. Pielęgnując klimat modlitwy, samotności i milczenia, mocny akcent kładziony jest na autentyczną komunię z braćmi. Karmi się ona i wyraża – oprócz modlitwy wspólnotowej- również poprzez inne środki: cotygodniowa kapituła, niedzielna przechadzka, spotkania formacyjne, rekreacje.

porządek dnia

5.10 Budzenie
5.30 Lectio divina
6.00 Jutrznia, Modlitwa wewnętrzna (60 minut), Eucharystia (i 15 minut dziękczynienia), Śniadanie
8.30 – 12.30 Praca
12.45 Godzina południowa, Rachunek sumienia
13.00 Obiad
13.30 – 14.30 Ścisłe milczenie
14.30 – 17.00 Studium, Praca indywidualna
17.00 Nieszpory, Modlitwa wewnętrzna (60 minut), Kolacja, Litania do św. Józefa, Rachunek sumienia, Kompleta
Sacrum silentium (czas przebywania w celi – lectio, modlitwa osobista…)
21.00 Godzina czytań (i Wigilia w soboty i przed uroczystościami)

modlitwa
Nieustanna modlitwa to główne zajęcie Eremu. Przy jej pomocy zakonnicy przysposabiają się do otrzymania daru kontemplacji. Dlatego oprócz codziennych dwóch godzin modlitwy wewnętrznej, eremici dokładają usilnych starań, by zawsze żyć w obecności Boga, odkrywając Go w różnych sytuacjach i wydarzeniach życia.

święta lektura
Modlitwa karmiona i rozwijana jest poprzez nieustanne i rozważanie Słowa Bożego, oraz zgłębiania dzieł Ojców Kościoła, nauki św. Teresy od Jezusa i Jana od Krzyża, magisterium Kościoła itd.

komunia braterska
Modlitwa, karmiona świętą lekturą, otwiera drogę do komunii z Bogiem, oraz do komunii braterskiej. Nie osłabiając klimatu modlitwy i samotności zabiega się o autentyczną komunię z braćmi przez obopólny szacunek i wzajemną służbę, przez dzielenie się doświadczeniem duchowym oraz braterski dialog w czasie na to przeznaczonym. Uprzywilejowanym wyrazem modlitewnej komunii wspólnoty eremickiej jest wspólnotowa celebracja Eucharystii oraz Liturgii Godzin.

wyrzeczenie ewangeliczne
Życie modlitwy bezwzględnie wymaga ewangelicznego wyrzeczenia. Już sama wewnętrzna struktura Eremu zakłada wiele wyrzeczeń i niewygód. Do tego należy dołączyć szereg elementów ascetycznych, które podejmuje się świadomie tak, w życiu osobistym jak i wspólnotowym.

wymiar apostolski
Modlitwa jest apostolska z samej swej natury. Ten wymiar wyraża się przede wszystkim w modlitwie ożywianej intencjami apostolskimi i w modlitewnym powierzaniu cierpień i bied innych ludzi. Do tego należy dołączyć także umiejętność braterskiego przyjmowania gości, którzy przybywają do Eremu, by uczestniczyć w tego rodzaju życia oraz nieliczne posługi względem naszych braci i sióstr na zewnątrz klasztoru.

samotność
Życie w Eremie nacechowane jest samotnością stwarzającą odpowiedni klimat do kontemplacyjnego doświadczenia Boga. Nabiera się w niej właściwego dystansu wobec różnych niespokojnych wydarzeń. Poprzez samotność można odnowić i pogłębić zażyłą więź z Bogiem, wsłuchać się lepiej w Słowo Boże rozbrzmiewające tak, w Piśmie Świętym jak i w wydarzeniach codziennego życia.

milczenie
Przestrzega się milczenia w sposób szczególny jako warunku niezbędnego dla zachowania samotności oraz jako znaku zażyłej komunii z Bogiem i braćmi. Dlatego, oprócz zachowania ścisłego milczenia od momentu odrecytowania Komplety do Jutrzni następnego dnia, eremici –również w ciągu całego dnia- powstrzymują się od zbędnych słów. W celu podtrzymania klimatu milczenia, bardzo sprzyjającego trwaniu w wewnętrznym skupieniu, rezygnuje się w Eremie z używania radia i telewizji, a gazety i czasopisma są czytane tylko w wymiarze niezbędnym, by móc dostatecznie zapoznać się z pilnymi potrzebami Kościoła i świata.

praca ręczna
Zakonnicy przeznaczają w Eremie wiele czasu na pracę. Praca widziana jest jako forma uczestnictwa w dziele stworzenia oraz jako środek utrzymania i służby ludziom. Znosząc trud pracy w łączności z Chrystusem Ukrzyżowanym w ten sposób Bracia współpracują z Nim w dziele odkupienia świata. Nadto stanowi pomoc w życiu duchowym i cennym środkiem do walki z szatanem. Reguła karmelitańska tak, o tym mówi: „Powinniście także wykonywać jakąś pracę, aby szatan znajdował was zawsze zajętych i nie mógł znaleźć żadnego dostępu do waszych dusz wskutek waszej bezczynności.” (Reguła)